O istnieniu pokładów soli kamiennej w Inowrocławiu wiedziano stosunkowo dawno. W latach 1835-1837, w rejonie Starego Miasta, prowadzono wiercenia w poszukiwaniu wody pitnej. I wówczas na głębokości ponad 13 metrów natrafiono na czysty gips, a na głębokości 111,5 metra na solankę. W latach 1860-1871 wykonano badawczy otwór, gdzie również pojawiła się solanka. Zaleganie soli stwierdzono również w innych rejonach miasta.
W 1873 r. Władze pruskie utworzyły przedsiębiorstwo pod nazwą "Saline", które produkowało sól jadalną, warzoną z solanki. W 1920 roku, po uzyskaniu niepodległości, "Saline" otrzymała polską nazwę "Zupa Solna". W 1884 r. Rozpoczęto budowę kopalni soli od budowy pierwszego szybu. W latach 1891-1894 wybudowano drugi szyb. Kopalnia produkowała solankę dla sodowych zakładów "Solvaya".
W 1907 r., w wyniku niekontrolowanego wydobycia złóż nastąpiło zatopienie kopalń. Dopiero w 1923 r. Po wielu ekspertyzach i długich badaniach wybudowano nową kopalnię, którą nazwano "Solno". Okres powojenny przyniósł dalszy, największy rozwój inowrocławskiego górnictwa solnego. W 1960 r. Kopalnia otrzymała drugi szyb.
Po latach działania kopalni należało ją zamknąć. Kopalnia "Solno" była zakładem górniczym o bardzo dużym zagrożeniu wodnym. Po naukowych analizach i wytrzymałościowych badaniach zapadła decyzja o zatopieniu wyrobisk w kopalni "Solno II".
