Poezja

Moje miasto bliskie jak krajobraz ręki

piękne jak dziewczyna co słońce niesie w warkoczu 

rozsiadło sie miasto nad Notecią
na czarnoziemach i na soli 
iskrzy rośnie nowe miasto 
wiele imion miało dziś Inowrocław 

Sonet Stanisława Helsztyńskiego ze zbioru "Sonetów inowrocławskich" poświęcony pamięci Stanisława Przybyszewskiego.

Ulice pelne ludu, widne, europejskie,
Nowe dzielnice krzewy skwitle zielonymi,
Pomnik Wieszczowi z spiżu, grób "Synowi Ziemi",
Fontannami ożyly nagle parki miejskie.

Gołębica pokoju, Loisowa córa, 
mniszka cicha krakowska nadciągnęła z świtą,
by z gadziną krzyżacką spór wieść jadowitą –
król z Wierzbiczan nadciągał jak gradowa chmura.

Czarnoziem zbronowany w plon palcami Boga,
Pszenicą, zbóż falami tak bujny śród lata,
Że podróżny na polach, jak w toń się zapada
I niewidoczna żadna w gęstwie kłosów droga –

Już zmierzch otulił więzienne mury
Skazani śpią, akowscy tułacze.
Szczęk rygli słychać ponury,
Otwieram oczy i płaczę.

„I wokół roztacza się ogromna przestrzeń pierwotna, bez konturów, zlewająca się na krańcach czarnym szlakiem ugorów i błękitnem niebem. Jak daleko oko sięga, gładka jak stół - cicha, a bezbrzeżna melancholja, co duszę na miękki mol nastraja i kołysze ją w głęboką zadumę., .

Starcy wszak pamiętają, jak zaganiał trzodę,
tu na błoniach kujawskich przebiegając pole.
Widać stąd, rzekłbyś, ślady, którymi - pacholę -
kroczył do szkoły w wicher, żar i niepogodę.